EEN KORT FRAGMENT UIT DE INLEIDING VAN HET BOEK
Embedded Files
Wat als de wereld die we kennen is weggevaagd? Wat als overleven alleen nog mogelijk is binnen de muren van Sectoren die streng worden bewaakt — niet alleen tegen het klimaat, maar ook tegen de waarheid?
In Vlammen van Verzet – Smeulend Vuur ontdek je een duistere steampunk-wereld waarin technologie én controle hand in hand gaan. De Orde regeert met ijzeren hand, terwijl de rest van de wereld is vervallen tot een gevaarlijke, dode vlakte. Maar niet iedereen legt zich daarbij neer...
Benieuwd naar de sfeer en het begin van het verhaal? Hieronder lees je een klein fragment van het begin en einde van de inleiding van het boek — een voorproefje van een wereld waarin niets is wat het lijkt.
De val van de Oude Wereld
Anno 2289 - In de dagen van de Oude Wereld leken technologie en overvloed de natuurlijke orde.
De wereld was een landschap van immense metropolen die over continenten uitgestrekt lagen en de hemel doorkliefden met hun zilverkleurige wolkenkrabbers.
Dit waren steden die nooit sliepen, bruisende centra van activiteit en welvaart. Iedereen, ongeacht afkomst, leefde met het vertrouwen dat technologie hen zou blijven voorzien. Vliegtuigen schoten door de lucht en konden de wereld in een dag rondvliegen, treinen doorkruisten landschappen met ongekende snelheden en de mensen wisten niet beter dan dat ze in een gouden tijdperk leefden.
In de kern van deze steden stonden de fabrieken die alles mogelijk maakten. Enorme complexen, groter dan sommige kleine landen, waren gevuld met rijen machines en robots die onafgebroken werkten.
Waar ooit mensen stonden te werken aan productielijnen stonden nu duizenden robots, aangestuurd door het wereldomvattende A.I.-systeem dat dag en nacht draaide om de behoeftes van de wereld te vervullen.
Alles wat men nodig had was slechts een druk op de knop verwijderd en nieuwe technologieën verschenen sneller dan men ze kon begrijpen. De lucht boven deze fabrieken hing vol met rook en stoom, maar niemand leek zich zorgen te maken.
Dit was de prijs voor vooruitgang, zeiden ze.
De mensheid vertrouwde blindelings op de energiebronnen die deze levensstijl mogelijk maakten. Olie, gas, steenkool – het waren de levensaders van deze samenleving. Alles draaide op deze fossiele brandstoffen, van de gigantische treinnetwerken die continenten doorkruisten , tot fabrieken als wolkenkrabbers die hele steden van energie voorzagen.
Er was altijd meer nodig en dus zocht men steeds verder naar de diepste en meest ontoegankelijke bronnen van energie. De oceanen werden doorboord, bergen uitgehold en zelfs de poolgebieden ontsnapten niet aan het graven en boren naar de kostbare brandstoffen.
Anno 2399 - Het landschap was veranderd in een angstaanjagende en onvoorspelbare wildernis.
De manipulaties en technologische experimenten uit de Koude Zon-Oorlog hadden het klimaat onherstelbaar beschadigd, en de natuurlijke balans leek definitief verdwenen. Waar het ooit zomers warm kon zijn of winters koud, was er nu geen enkel patroon meer te herkennen.
Temperaturen konden binnen enkele uren van een verzengende hitte van boven de 30 graden kelderen naar een ijskoude 20 graden onder nul. Zonder waarschuwing. Hele dorpen werden overvallen door plotselinge sneeuwstormen, gevolgd door smeltende hitte terwijl de wind onafgebroken loeide in razernij.
Ongekende stormen en orkanen wervelden door het land en rukten alles uit de grond. Wat ooit bewoonbare gebieden waren geweest, waren nu dodelijke zones geworden waar de aarde met een losgeslagen natuurkracht over mensen en steden raasde. Dit alles was het directe gevolg van de mislukte pogingen om de natuur als wapen te gebruiken en de schade was onomkeerbaar.
Jaren na de Koude Zon-Oorlog lag de wereld in puin. Gebieden die ooit welvarende steden, dorpen en landschappen hadden geherbergd, waren nu niet meer dan verlaten woestenijen.
Onherkenbaar en onbewoonbaar.
De mensheid bevond zich in een staat van complete wanhoop, op de vlucht voor natuurrampen die elkaar in steeds sneller tempo opvolgden. De enige overgebleven veilige plekken waren enkele geïsoleerde gebieden die door een wonder nog enigszins intact waren gebleven, kleine eilanden van stabiliteit in een chaotische en vernietigende wereld. Hier, te midden van de ruïnes van de beschaving, ontstond De Orde.
De Orde begon als een kleine groep wetenschappers, ingenieurs en overheidsfunctionarissen die een laatste kans zagen om de mensheid te redden. Deze individuen kwamen uit verschillende landen en achtergronden, maar hadden allen hetzelfde doel voor ogen: het voortbestaan van de mensheid waarborgen.
Ben je enthousiast geworden en wil je weten hoe het verder gaat?
Page updated
Google Sites
Report abuse